Bir anne olarak en büyük mutluluk çocuğunun büyümesini izleyebilmektir bence.... Şu anda çalışmıyor olmama zaman zaman kafamı taksam da aslında biliyorum ki bu bir çok annenin yerimde olmaya özeneceği bir durum... evet ben tam 6 ay boyunca bebeğimle hep beraber olabilme imkanina sahip oldum... 1 yıldır fakülteden kadro gelmesi için bekliyorum... zaman gectikce de tabiki umutsuzluğa kapılıp üzülüyorum... Asliında bu durum için üzülmeyip bunu bir şans olarak düşünmeyi son bir ayda başardım. Bir ay sonra işe kadrosuz olarak geri dönme mecburiyeti malesef canimi sıkıyor,hele de Asrın Bora'jdan uzaklaşma, onun günün büyük kısmini bir bakıcıyla geçirecek olmasi beni gercekten uzuyor....
Şu an işe başladığımda en çok sabahları onunla yatak keyfi yaptığımız anları özleyecek gibiyim... Doğduğu ilk günler zaman o kadar ağır ve sancili geçiyordu ki Asrın Bora'nın 3-4 aylık olması hayal gibiydi ve bu günlere hizlica gelebilmek için can atıyorduk....Şimdi ise zaman dursun oğlumla geçirdiğim anlar hiç bitmesin istiyorum.... Keşke onun büyümesinin her anına tanıklık edebilsem..
İşte daha 5 ayda bu kadar bağlandım oğluma.... Bize olan sevgisini daha da belli edebilecegi ve konusabildigi günler geldiginde ise ona olan bağliliğimdan korkar oldum :) belki de bu yuzden calisan annelerin izin sureleri uzun tutulmuyor yoksa benim gibi cocuklarina bagimli hale gelebiliyorlar....
Samsundaki tatilimiz devam ederken burdaki anilarimizi paylasmak.icin basladigim yazim ogluma olan sevgimi anlatan yaziya donusmus farketmeden.... samsun tatilimi anlatmak baska bir yaziya kaldi desenize....
