Kış çocuklarının kaderi sanırım bu... 4-5 aylarını evde geçirmek zorundalar... Çoğu konuda olduğu gibi biz Bora'yı dışarı çıkarma konusunda da oldukça esnek davrandık... Başlarda Çağın bunu biraz yadırgasa da o da artık bize, gezgin eşi ve çocuğuna alıştı... Başına şapka takmak mart ayında aklımıza geldiğinden belki miniğimizi zaman zaman üşüttük ama bunun da onun bağışıklık sistemini geliştirmiş olduğunu düşünüyorum ;) Aslında biz daha çocuğumuz yokken tatilde yabancı turistlerin her ortama uyum sağlayan çocuklarını bir yandan da ailelerini kendilerine köle etmiş Türk çocukları gördüğümüzde 'biz de çocuğumuzu yabancılar gibi rahat yetiştirelim' şeklinde konuşurduk. Asrın Bora'nın katı gıdaya geçişinin ay - hafta hesabıyla değil de bizim yediklerimize canı ister gibi bakmasıyla başlanması, 'daha tat alma duyusu yok karıştır peynir, pekmez, yumurtayı ver' şeklindeki önerilere rağmen hepsini ayrı ayrı verişimiz gibi örneklerle desanırım doğru yoldayız...
Gezmeye olan düşkünlüğümüzle başlayan yazım nerlere doğru kaymış. Bora'yla sık sık dışarı çıksam da arabada ikimiz olduğunda ağlar veya huzursuzlanırsa trafikte stres yaşarım korkusuyla genelde yanımızda hep birisi olurdu. 2. Kez Bora'yla yalnız yaptığım araba seyahati de sorunsuz geçti. İstikametimiz Dikmen vadisiydi, tamam kabul ediyorum uzak bir mesafe değil ama yine de oğlum annesini hiç üzmedi. Bu da beni daha da cesaretlendiriyor, bu cesaretle şehirler arası yol yaptığım yazıları ilerde okursanız şaşırmayın;) Vadide 1km'lik yürüyüşümüz boyunca hava güzeldi. Yani ne bunaltacak kadar sıcak ne de üşütecek kadar soğuktu. Bora etrafa merakla baka baka gezdi, çevredeki fıskiyeler oldukça ilgisini çekti. ( doğduğundan beri su sesinin Bora'nın üzerinde sakinleştirici bir etkisi oldu hep)
Yaklaşık bir saat kadar dolaştıktan sonra arabamıza atlayıp eve döndüğümüzde Bora'nın sanki 1 km koşmuş gibi pestili çıkmıştı... Şu anda da yatağında mışıl mışıl uyuyor... Sanırım ben de yeşil çay ve muffinlerimle ufak bir keyif kaçamağını hakettim...
.JPG)